Ang Wheezing na kasama ng pagpapatakbo ng audio system ay isang pangkaraniwang pangyayari. Maaari itong maganap kapwa sa mga nagsasalita mismo, at sa anumang pansamantalang yugto ng pagpoproseso ng signal. Maaari mo itong matagumpay na labanan sa pamamagitan lamang ng pag-localize ng lugar ng pinagmulan nito.
Kadalasan, ang mga nagsasalita ay hindi sumisigaw ng hindi sa lahat sa kanilang sariling kasalanan, ngunit sa pamamagitan ng kasalanan ng amplifier. Ito ay dahil sa ang katunayan na ang anumang mga nagpapalakas na elemento - lampara, bipolar at mga field-effect transistor, kabilang ang mga kasama sa microcircuits - ay nagpapatakbo sa isang linear mode lamang sa isang tiyak na saklaw ng mga voltages ng kontrol (para sa isang bipolar transistor, kontrol ng mga alon). Upang dalhin ang nagpapalakas na elemento sa linear mode, isang pamamaraan na tinatawag na pag-aalis ay ginagamit - ito ay bahagyang binuksan. Kung ang offset ay masyadong maliit, ang amplifier ay mas matipid, ngunit may hindi sapat na linearity. Ito ay hindi paggalaw na hindi linya na napapansin ng tainga habang humihilot. Kung ito ay masyadong malaki, ang nagpapalakas na elemento ay nag-aaksaya ng enerhiya, at ang linearity ay hindi pa rin tataas lampas sa isang tiyak na limitasyon. Samakatuwid, ang lahat ng mga prestihiyo ng amplifier ay karaniwang nagpapatakbo sa tinatawag na klase A, iyon ay, na may isang offset na nagbibigay ng maximum na linearity, at ang yugto ng output sa klase AB, kung saan ang linearity ay bahagyang nabawasan, na kung saan ay may kapaki-pakinabang na epekto sa ekonomiya. Gayunpaman, may mga pagbubukod sa panuntunang ito.
Ngunit kung naglalapat ka ng masyadong malakas na isang senyas sa pag-input ng amplifier, pagkatapos ang hindi bababa sa bahagi ng mga yugto nito ay gagana sa overload mode. Nangangahulugan ito na ang boltahe ng kontrol sa mga input ng mga yugto, kahit na isinasaalang-alang ang offset, ay lalampas sa linear na seksyon. Kaya, hindi maiiwasan ang paghinga. Sa pangkalahatan, dapat sundin ang panuntunan: sa buong kadena ng mga cascade, walang dapat mag-overload. Minsan, upang maging ganito, sapat na upang mabawasan ang nakuha ng isa sa mga yugto at proporsyonal na taasan ang pakinabang ng susunod.
Sa teorya ay kumplikado itong tunog, ngunit sa pagsasagawa ito ay simple. Ikinonekta mo ang isang tatanggap o manlalaro sa amplifier. Ang dami ng amplifier ay mababa, at hindi sa pinagmulan ng signal - mataas. Sa gayon, nilikha mo ang lahat ng mga kundisyon para sa hitsura ng pagbaluktot sa yugto ng output ng manlalaro o tatanggap. Bawasan ang lakas ng tunog ng manlalaro o tatanggap, at dagdagan nang proporsyonal sa amplifier upang maging pareho ito sa pamamagitan ng tainga muli. Ang pagbaluktot ay mabawasan nang malaki. Ngunit huwag gawing masyadong mataas ang nagresultang antas ng tunog, kung hindi man sa oras na ito ang mga cascade ng amplifier, at kahit na ang mga speaker, ay mag-o-overload, at ito ay nakakasama sa pandinig.
Sa isang nadagdagang antas ng signal sa output ng amplifier, ang pagbaluktot ay maaaring mangyari nang direkta sa mga system ng speaker. Ang pag-oscillate na may labis na amplitude, ang diffuser ay tatama sa mga katabing bahagi, na tinatamaan ang mga ito. Ang paghihigpit sa paglalakbay ng diffuser ay nakikita rin bilang paghinga. Kung ang nagsasalita ay walang tinatawag na dust cap, ang mga dust particle na nakakulong sa gumagalaw na sistema ay maaari ding maging sanhi ng paghinga. Pagkatapos ito ay dapat na hinipan, at pagkatapos, upang ang sitwasyon ay hindi ulitin ang sarili, ang buong ulo ay dapat na balot sa isang tela. Ang pagpapatakbo na ito ay dapat na isagawa kapag ang amplifier ay hindi gumagana.
