Ang isang malaking dinosauro ay humakbang patungo sa iyo, binubuksan ang bibig, nakayuko sa ulo, isa pang segundo … Ang mga panga ay sarado ng isang langutngot! E ano ngayon? At wala talagang nangyari, pelikula lang ito, ngunit ang pelikula ay hindi karaniwan. Ang manonood ay nakakakuha ng impresyon na siya ay hindi lamang nakaupo sa bulwagan, ngunit nasa kapal ng mga nagbubukang kaganapan. Ang epektong ito ay tinatawag na 3d.
Ang 3d ay isang pagpapaikli para sa term na three-dimensional o three-dimensional, iyon ay, three-dimensional. Ang ordinaryong mundo sa paligid natin ay three-dimensional din. Ang mga mata na nagmamasid sa kung ano ang nangyayari sa kanilang paligid ay nakikita ang mga nakapaligid na bagay sa iba't ibang mga distansya mula sa kanila. Dahil ang isang tao ay may dalawang mata, ang bawat isa sa kanila ay nakakakita ng isang bagay mula sa sarili nitong anggulo. Dalawang bahagyang magkakaibang mga imahe ay ipinadala sa utak, kung saan kaagad silang sinusuri. Bilang isang resulta ng isang kumplikado, ngunit napakabilis na muling pagkalkula, ang utak ay gumagawa ng isang three-dimensional na imahe na nagpapahintulot, halimbawa, upang tantyahin kung ang isang papalapit na kotse ay malayo o malapit, maaari ka nang tumawid sa kalsada, o sulit pa rin itong maghintay. Ang teknolohiyang 3D ay gumagamit ng isang katulad na prinsipyo; kapag nanonood ng isang pelikula, ang mga mata ay patuloy na nakakakuha ng dalawang magkakaibang mga larawan ng aksyong nagaganap sa screen. Dapat tandaan na kapag nanonood ng isang regular na pelikula, 24 na mga frame ng istatistika bawat segundo ay na-scroll sa harap ng manonood. Ang utak ay nangangailangan ng ilang oras upang maproseso ang bawat isa sa kanila, at habang ginagawa ito, ang nakaraang frame ay pinalitan ng susunod, na lumilikha ng impression ng paggalaw. Sa isang 3d na pelikula, mahalagang ang parehong bagay ang nangyayari, ang bilang lamang ng mga frame ang nadoble. Inaalok ang mga mata ng 48 na mga imahe bawat segundo, alternating kaliwa-kanan, kaliwa-kanan. Ang larawan para sa kaliwang mata ay nai-broadcast sa isang bahagyang naiibang ilaw na alon kaysa sa para sa tamang isa. Kung titingnan mo lang ang screen, wala kang makitang iba kundi isang maputik, nakakagulat na larawan. Ang mga espesyal na baso ay nilagyan ng mga lente na may built-in na polarizing na mga filter na may kakayahang maglipat ng mga ilaw na sinag ng isang tiyak na haba. Ang bawat mata ay nakikita lamang ang "sariling" larawan, nagpapasa ng impormasyon sa utak, at iyon, ayon sa nakagawian, matagal nang gumana na algorithm, nagmomodelo ng isang three-dimensional na imahe mula sa mga natanggap na mga frame. Ang mga baso ng 3d ay naging isang karaniwang katangian ng modernong manonood, ngunit hindi ito nangangahulugang lahat na mula ngayon ay posible na manuod ng mga pelikula lamang sa kanila. Patuloy na umuusbong ang teknolohiya at marahil sa malapit na hinaharap ay magkakaroon ng ibang paraan upang maipula ang imahe. Ang three-dimensional na sinehan ay lilipat sa isang bagong yugto ng pag-unlad, ay magiging mas malaki ang anyo, kawili-wili at kapanapanabik.
